Rozdział 7

„Chciałabym tylko, byś wiedział, że
Kochanie, jesteś najlepszy.”

Lama Del Rey – Summertime sadness

Od kilku tygodni jestem w Polsce. Co się zmieniło przez ten czas. Lube gra w finale z Perugią. Bartek próbował nawiązać jakikolwiek kontakt ze mną, pisał smsy, dzwonił, wysyłał mi na pocztę wiadomości, ale ja muszę być inna i postawiłam, że przez jakiś czas nie będę utrzymywać z nim kontaktu. Przepraszam zaraz po przylocie do Polski wysłałam mu smsa, że doleciałam cała i zdrowa. Chociaż tak naprawdę to byłam w rozsypce, przez cały lot w uszach dudniały mi słowa Bartka. Jak on może mnie kochać, jak ja nie zasługuje na miłość faceta, a co dopiero jego. To przeze mnie rozwalił się jego wcześniejszy związek, teraz by był szczęśliwy z Natalią, a tak siedzi sam nie wiadomo co robi w swoim pustym mieszkaniu we Włoszech. Jagoda co ty opowiadasz karcę się w myślach, przecież pamiętałam jak opowiadał o tym jak im się nie układa w związku już od jego wyjazdu do Maceraty bo jeszcze do Rosji gdy grał w Dynamo pojechała z nim, ale ciągle marudziła bo zawsze coś się jej nie podobało, że przypuszcza, że go zdradza co akurat okazało się prawdą, że nigdy nie chciała do niego przyjeżdżać nawet po tym wypadku, że nie miał w niej oparcia. Na szczęście dla mnie zaczęło się ostre wkuwanie do następnej sesji, zaliczanie kilku z poprzedniej  więc na razie mam czym zająć głowę.

Dzisiaj mam mętlik w głowie. Przychodzą takie dni, w których spakowałabym się i poleciała bym pierwszym lepszym samolotem do Włoch. Jak to zawsze mam w zwyczaju otwieram album, który dostałam na zakończenie mojej wymiany studenckiej od chłopaków, przeglądam zdjęcia, po chwili trafiam na nasze. Jesteśmy tacy uśmiechnięci, pełni radości jakbyśmy od kilku lat byli ze sobą. Stop Jagódka, przecież wy nigdy ze sobą nie będziecie. On we Włoszech, a ty tutaj w Polsce, to nie ma sensu. Przecież on może mieć każdą dziewczynę jaką chce. Blondynkę, brunetkę czy szatynkę. Dlaczego on właśnie wybrał mnie? Dlaczego? Codziennie biję się z myślami, co by było gdyby. Chodzą pogłoski, że Bartek w tym roku opuszcza Lube za porozumieniem stron i przyjeżdża do Polski żeby grać w jednym z najlepszych klubów. Mam nadzieję, że to nie przeze mnie bo nigdy bym sobie tego nie darowała.

Nie potrafię usiedzieć w miejscu, jadę do Maceraty, niech się dzieję co chce. W ostatniej chwili wsiadam do samolotu, co ja mu powiem, że go KOCHAM przecież to jest banalne. Rozmawiałam wcześniej telefonicznie z Prezesem Lube nie będzie problemu z moim przybyciem na mecz, nawet wszystko będzie tak zrobione żeby chłopaki mnie nie zobaczyli. Chyba czekał na wiadomość z mojej strony. Z rozmyślania jak to będzie wyrwał mnie głos „Proszę zapiąć pasy, zbliżamy się do lądowania.” Tak bardzo chciałabym być na hali, dopingować Bartka i całe Lube. Wiem, że w tym sezonie zasłużyli na to, tyle pracowali na treningach, tyle ja kropli potu zostawiałam przy ich masowaniu obolałych części ciała, tyle serca zostawili na boisku.

Jestem już na hali, od drzwi słychać odbijane piłki, kibiców dopingujące swoje zespoły. Bardzo się boję reakcji Bartka na widok mojej osoby, nie odzywałam się do niego, praktycznie zerwałam z nim kontakt, a teraz przylatuję sobie jak gdyby nic się nie stało. Nie nic się nie stało, ale wreszcie zrozumiałam, że nie był dla mnie nigdy obojętny,  od tej feralnej imprezy kiedy wyznałam mu miłość, a później o mały włos nie wylądowaliśmy razem w łóżku. Ubrana w koszulkę z numerem szesnaście siadam na miejscu, które jest dla mnie „zarezerwowane”. W oddali słyszę znane mi głosy, włoskie głosy.

-Witamy panią Kurek! – powiedziały dziewczyny wrzeszcząc mi do ucha uśmiechnęły się do mnie.

-Cześć dziewczyny, jak ja się za wami stęskniłam, ale Pani Kurek to nie dla mnie, chyba, że jest gdzieś niedaleko mnie inna, a ja nic o tym nie wiem. – ściskałam wszystkie dziewczyny po kolei.

-Już nie udawaj, że tak się za nami stęskniłaś, Bartek po którymś z treningów przyznał się chłopakom, że gdy cię odwoził na lotnisko wyznał ci miłość, a my już dawno myśleliśmy, że chłopak się nie odważy i pojedziesz z nieświadomością do Polski. – powiedziała jedna z dziewczyn.

-Tak wyznał mi miłość, ale my nie jesteśmy razem przez moją głupotę i upartość. – smucę się na te słowa.

-Nie smuć się maleńka, zresztą wiesz, że mecz się zaczyna więc wycieraj oczka, które już dawno są lekko czerwone od wylanych przez ciebie potoku łez i jak Bartusiowi się pokażesz, dobrze, że chociaż w wodoodporny tusz zainwestowałaś więc nie jest aż tak tragicznie i nie masz czarnych plam na twarzy, a teraz razem z nami dopinguj naszych chłopaków. – powiedziała żona Iwana.

Podchodząc do kosza z piłkami widziałem na trybunie dla tak zwanych VIPów koszulkę z moim numerem od razu pomyślałem, że to znowu jakaś dziewczyna kibicująca klubowi pomylił sektory i próbuję wepchnąć się w nie ten sektor żeby być bliżej graczy, ich rodzin, jednak zdziwiłem się gdy zobaczyłem jak ściska się z dziewczynami, narzeczonymi czy żonami innych zawodników. Przez to aż oberwałem po ataku z jednej piłki bo nie usłyszałem jak chłopacy wrzeszczą na mnie, że mam uważać bo piłka leci w moim kierunku. To była ona. Moja Jagoda. Ona chyba mnie nie zauważyła. Najchętniej podleciał bym na trybuny, przytulił ją, pocałował. Dla niej musze zdobyć to Mistrzostwo, musimy pokonać chłopaków z Perugii.

Ostatni set wygrywamy. Jesteśmy mistrzami Włoch! Szczerze powinnam się cieszyć jednak Cupko i Alek zostali wicemistrzami, a tak naprawdę ich zespół też grał doskonale jednak w swoim zespole nie mają Bartka. Gdy jechałam tutaj samolotem, czy wchodziłam na salę wiedziałam czego chcę, wiedziałam co mam zrobić, a teraz nogi mam jak galareta w buzi sucho i boję się, że nie wypowiem żadnego słowa. Po dekoracji, chwili dla reporterów wchodzimy z dziewczynami na parkiet. Każda idzie w swoją stronę, a ja zostaję sama na pastwę losu. Szukam Bartka mojego prywatnego MVP spotkania jednak on zniknął mi z pola widzenia. Po chwili czuję na swojej twarzy dłonie, które zakrywają mi oczy abym nic nie widziała, znam je doskonale.

-Cześć maleńka! Jestem mistrzem! – na twarzy Bartka widzę uśmiech ten, który kochałam, a po chwili wiruję w jego objęciach.

-Boże Kurek nie kręć mną tak bo jeszcze pawia ci tu puszczę i będzie to mało przyjemne. Należało się wam, zresztą po takim dopingu nie mogło być inaczej. – całuję go w policzek bo jeszcze boję się pocałować go w usta.

-Tylko w policzek. Nie dobra dziewczynka, później będzie kara, a tak naprawdę jestem zawiedziony, myślałem, że przyjechałaś tylko dla mnie, a tak w ogóle to ładnie ci w mojej koszulce, ale wolałbym żebyś była bez niej tylko, że w innym miejscu. – pokazuje na numer na koszulce mrużąc przy tym oko i zawadiacko się uśmiechając przez co ja wybucham niepohamowanym śmiechem.

-Po pierwsze muszę coś zostawić na noc, a po drugie od razu wszyscy muszą wiedzieć, że niejaki Bartosz Kurek ma nową dziewczynę. Chociaż nie nic ci się nie należy bo myślisz o czym nie powinieneś.

-Panno Jagodo czy to ma znaczyć to o czym ja teraz myślę.

-Bartuś, a ty w ogóle myślisz. – drażnię się z nim jak to zawsze mam w zwyczaju.

-Śmiesz w to wątpić. – teatralnie wyciera łzę, której tak de facto nie było.

-Dzisiaj wyjątkowo ci wybaczam mój ty krasnalu, zresztą nie tylko dzisiaj bo cię bardzo KOCHAM i nie jestem tchórzem jak ty i potrafię o swoich uczuciach mówić nie to co ty. Uciekinierko. – całuje mnie w usta, a ja widzę już wszystkie oczy, a bardziej aparaty skierowane na nas, a po chwili słyszę gwizdy chłopaków z drużyny. Jeszcze tego mi do szczęścia brakuje.

-Ja nie potrafię wyrażać swoich uczuć. Ja w przeciwieństwie do ciebie nie odnoszę się z uczuciami na prawo i lewo. Tylko mi później nie marudź, że będziesz na ciachach. – patrzę w jego oczy.

-Kocham Cię mój wielkoludzie.

Jedziemy ulicami Maceraty do mieszkania Bartka. Już się boję, że zobaczę wszystkie ubrania  walające się po podłodze, w zlewie pełno nie pomytych naczyń, ogólnie jeden wielki bałagan. Ze względu na to, że Bartek mógł sobie pozwolić i pij szampana ja prowadzę jego „księżniczkę”. Zastanawiam się czy jak mu się znudzę to zamieni mnie na lepszy model, a dokładnie na księżniczkę. Już czuję się o nią zazdrosna. Wyłączam silnik, zamykam drzwi od samochodu i trzymając się za ręce udajemy się do mieszkania.

***

No to siódemeczka. Do końca lipca rozdziały będą dodawane w weekend chyba, że nie wiem jakim cudem mi się uda wcześniej następny napisać. Przepraszam za zaległości na blogach, ale jak był rok szkolny to były rozdziały jeden góra dwa dodawane w tygodniu, a teraz co chwilę jakiś nowy rozdział. Wiem, że jest to za słodkie jednak nie potrafię pisać nie spełnionej miłości.

Ściskam was bardzo mocno!