Rozdział 6

„Bo umieram z miłości, gdy cię tu nie ma
Umieram i nie mogę mieć nadziei
Że wrócisz tutaj
Do mnie ze swoimi pocałunkami”

Natalia Oreiro - Me muero de amor

Nie wiem co się ze mną dzieje. Gdy jestem z Bartkiem wszystko wydaje się proste. Niby nigdy nie poprosił mnie żebym została jego dziewczyną inaczej się zachowujemy od tamtego wieczora. Wiem, że z mojej strony to nie jest miłość, ale czy z Bartka też. Może to była tylko chwila słabości z jego strony. To coś co czuję w stosunku do niego jest inne niż do tych wszystkich chłopaków, których miałam. Wiem, że to były szczenięce młodości, pierwsze zauroczenia i nic poza tym, a że już od blisko 4 lat nie miałam faceta to mogę nie pamiętać co to jest miłość.

Święta minęły, a czy coś zmieniło się pomiędzy mną a Jagodą. Nic, rozmawiamy, przebywamy ze sobą, czasami wychodzimy gdzieś razem, ale nie jako para. Myślałem, że te święta nas zbliżą do siebie, jednak Jagoda nie chciała się do mnie zbliżyć, ani też nie pozwalała, chociaż za bardzo się do niej nie zbliżałem. Koledzy z drużyny zaczynają się domyślać dlaczego nie rozmawiam z nimi o Natalii, chociaż zawsze potrafiłem przegadać o niej cały czas kiedy przebywaliśmy w szatni albo szliśmy na halę bo się zakochałem w naszej fizjoterapeutce. Tak przed świętami zaczęliśmy tak do niej mówić, na początku nas wyzywała, że mamy się zwracać po imieniu, ale po kilku dniach zaczęła się przyzwyczajać do tego.

Jagoda za tydzień wyjeżdża z powrotem do Polski, kończy jej się wymiana studencka i niestety musi nas opuścić, będzie nam jej brakować bo nie będzie miał kto na nas wrzeszczeć, że spóźniamy się na treningi, że się nie staramy, że powinniśmy dać z siebie więcej bo po takim treningu to nawet nie ma co robić. Z chłopakami i najbliższymi współpracownikami szykujemy jakąś małą, kameralną imprezę, o której Jagoda nic nie wie. Kupiliśmy jej mały prezent żeby dużo nie płaciła za nadbagaż, kupiliśmy coś co będzie przypominało jej o Lube, Maceracie i o nas. Tym razem nie przesadzamy z alkoholem bo po ostatnim wiem co się może stać, a poza tym za kilka dni gramy o półfinał ligi. Wiem, że jeśli coś by się stało to ona będzie tego żałować do końca życia. Będę za nią tęsknił bo ją kocham, chociaż nigdy jej nie powiedziałem prosto w oczy, ponieważ boję się jej reakcji. Boję się co ona zrobi. Czy ucieknie? Czy wpadnie mi w ramiona? Próbowałem zbliżyć się do niej jednak nie potrafię tego zrobić.

Z Natalią już nie jestem. Któregoś dnia udało mi się ją sprowadzić do Włoch i wyjaśnić wszystko. Była na mnie zła jak osa, wyzywała od najgorszych, w emocjach pewnie nie wiedziała co mówi, jednak nie zamierzam ją nawet bronić bo wiem, że nie warto tego robić, nawet rzucała się z pięściami do Jagody, chociaż ona nie była winna mojej decyzji. To, że mieszkała ze mną, że stało się tak jak się stało to nie była nigdy jej wina. Dobrze, że o mojej decyzji dowiedziała się wcześniej bo nie wyobrażam sobie co mogło by się stać. Powstrzymywałem ją od tego, chociaż naprawdę było trudno bo Natalia próbowała się wywinąć z moich dłoni. Zaczęła ją wyżywać od jakich tylko się dało. Nawet na początku zastanawiałem się skąd ona zna takie słownictwo, ona taka dobrze wychowana dziewczyna, z dobrego domu, nie stwarzająca żadnych problemów. Na początku Jagoda się jeszcze powstrzymywała od uderzenia czy nawet bójki z Natalią, ale do pewnego momentu. Później już było tylko gorzej, zaczęły zachowywać się jak nastolatki kłócące się o chłopaka albo nie wiadomo o co. Była szarpanina bo chyba stwierdziły, że „rozmowa” nic tu nie pomoże, chociaż kilka słów też wyszło z ich ust, a bardziej krzyków bo nawet nie były dla mnie zrozumiałe słowa mimo że stałem obok ich. Natalia prawie wylądowała w szpitalu, miała zbitą rękę, rozciętą wargę i podbite oko. Udawała przed ludźmi w samolocie powrotnym do Polski, że nie zna języka włoskiego, a te obrażenia wynikły z tego, że ktoś napadł na nią gdy szła od swojego byłego już chłopaka. Jagoda wyszła prawie bez szwanku, miała tylko lekko spuchniętą wargę. Starałem się z niej nie nabijać jednak kiedy wyrzuciła wszystko co miała do powiedzenia nie wytrzymałem. Wiedziałem, że źle robię jednak jak można było jej wytłumaczyć, że przez swoją głupotę jest w takim stanie, a nie innym. Starałem się być niej miłym, ale jak się później okazało znowu by pomiędzy nami do czegoś doszło więc zrezygnowałem pewnie robiąc jej przy tym przykrość, wiem, że oboje byśmy tego żałowali. Jak się później okazało Natalia już od dawna miała faceta w Polsce, bawiła się za moje ciężko zarobione pieniądze, a przede mną w Maceracie udawała tą całą szopkę jaka ona jest zrozpaczona i jak mogłem ją zostawić, ona niby wszystko dla mnie zrobiła. Nawet pozwoliła mi wyjechać do Włoch żebym mógł się rozwijać i grał w klubie, o którym dawno marzyłem. Tak mnie kochała, a ja ją zostawiłem.

Za kilka dni wracam do Łodzi tęsknie za Polską, za rodziną, chociaż rodzicom udało się przyjechać na weekend. Przywieźli kilka dobrych wiadomości. Monika moja starsza o dwa lata siostra jest w trzecim miesiącu ciąży, dobrze się czuję i ciąża przebiega tak jak powinna. Już nawet nie muszę się pytać kto zostanie chrzestną bo wiem. Już nie mogę się doczekać kiedy będę w Polsce razem z ciężarną będę buszowała po sklepach z ciuszkami i akcesoriami dla dzieci. Będę na pewno tęskniła za tymi wielkoludami, bardzo się z nimi zżyłam i na razie nie potrafię sobie wyobrazić dnia bez treningów, śmiechów na hali, rozmów na kozetce czy nawet spotkania się z nimi. Wiem, że zawsze mogę do nich przyjechać. Są tak jakby moją drugą rodziną. Na pożegnanie dostałam od nich wielki album ręcznie robiony z naszymi zdjęciami. Mimo, że nie jest on za piękny jestem szczęśliwa, że takie coś otrzymałam. Liczy się to, że oni sami go zrobili, pewnie przy pomocy dziewczyn, ale ważne, że próbowali. Najbardziej rzuciło mi się zdjęcie moje i Bartka kiedy przytulamy się po ostatnim, zwycięskim meczu.

Wszystkie walizki już od wczoraj mam spakowane i czekają w bagażniku samochodu Bartka. Nie wiem ile spaliśmy po przyjeździe około drugiej w nocy z meczu do domu, jednak wiem, że tylko w tym dniu, na ten lot udało się mi zdobyć bilety żeby być jeszcze jak najdłużej się da z chłopakami żeby jeszcze raz po raz ostatni poczuć te emocje towarzyszące przy meczach Lube.

Dzisiaj Jagoda wyjeżdża do Polski, nawet nie cieszy mnie wygrana. Wiem, że z dnia coraz bardziej ją kocham. Nie wiem jak będę się zachowywał na lotnisku. Wiem, ze z mojej jak i Jagódki strony polecą łzy smutku, a nie radości. Wszystko już jest w samochodzie. Czekam tylko kiedy przyjdzie do samochodu i będziemy mogli ruszyć na lotnisko. Przyszła, nie rozmawialiśmy w ogóle. Wiem, że jest inna od wczoraj.

Nigdy nie lubiłam pożegnań, nie chciałam żeby któryś z chłopaków mnie odwoził na lotnisko, jednak Bartek był uparty i nie dało się go przekonać. Wiedziałam, że będę płakać, że się rozkleję, że paparazzi wychwycą ten moment i pewnie wyląduję na pierwszej stronie włoskich gazet. Czekałam z Bartkiem w sali odlotów, czas tam się dłużył, najchętniej już dawno bym chciała siedzieć w samolocie. Z megafonu usłyszałam, że pasażerowie mojego lotu muszą się stawić do odprawy. Przytuliłam się do Bartka po raz ostatni wąchając jego perfumy żegnałam się z nim.

Kocham Cię! Tylko tyle usłyszałam. 

***

No to mamy następny rozdział. Trochę przyspieszyłam z akcją bo trochę się ciągła jak flaki z olejem. Wiem, że jest on inny niż byście chciały jednak wszystko układa się małymi kroczkami w dobrą stronę :) 
Zmykam przygotowywać się do oglądania meczu, ale wcześniej pójdę aktualizować zakładkę bohaterowie. 
Pozdrawiam was serdecznie!