Rozdział 17

Dni mijają nam bardzo szybko, że nawet nie wiem jakim sposobem jest już zima. Nienawidzę tej pory roku. Zimno, szybko ciemno, wieczorami strach wyjść na ulicę. Niby wszystko już ustalone, rodzice i najbliżsi poinformowani, Bartka garnitur już dawno wisi w szafie, a tylko mojej sukni ślubnej brak. Obejrzeliśmy ze siostrą i małą Martynką już wszystkie salony ślubne w Łodzi, Bełchatowie i Warszawie. Nie wiem czy jestem, aż tak wybredna czy niczego ciekawego w tych sklepach nie było. Martwię się tym bo za kilka miesięcy będę stała na ołtarzu, a tu nic nie mam. Jedynym wyjściem będzie wstąpienie do wszystkich salonów z sukniami ślubnymi we Wrocławiu jak będę zabierała Kubę do nas na ferie bo Bartek nie pytając się mnie o zgodę zaprosił na całe dwa tygodnie młodego do nas. Jeśli już tam nic ciekawego dla siebie nie znajdę to nie wiem co zrobię bo praktycznie na ostatnią chwilę żadna krawcowa nie uszyje mi kreacji na ślub. Zastanawiam się czy to nie jest czasem znak żebyśmy nie brali ślubu.

Jagoda od kilku dni chodzi zdenerwowana, przeszła już wszystkie możliwe salony, a jeszcze żadna suknia nie przypadła jej do gustu. Boję się, że wszystko się posypie, że Jagoda pójdzie do ślubu w czymś w czym nie będzie czuła się fantastycznie i to zepsuje nasz najważniejszy dzień w naszym życiu. Zdecydowaliśmy się na skromne prawie czterdziestoosobowe wesele, żadnych kolegów z klubów i reprezentacji, w których grałem. Jakbyśmy tak chcieli wszystkich zaprosić to na około dwieście osób by było, a tego żadne z nas nie chce. Niestety nie wszystkim da się dogodzić. Tak na myśl mam Karola. Najlepsza impreza roku bez niego. Niemożliwe. Jagoda nawet mu obiecała, że jak tylko odwiezie mnie do Spały jeżeli zostaniemy powołani to będzie pierwszą osobą, z którą już jako Pani Kurek zatańczy na parkingu przed COSem i nawet sam będzie miał możliwość wybrania ścieżki dźwiękowej. Znając wąskiego to pewnie to będzie jakiś discopolowy kawałek albo coś w stylu „Będę brał cię w aucie”.

-Skarbie co jest? Uśmiechnij się do mnie.– pytam się jej i boję się, że okrzyczy mnie żebym dał jej spokój.

-Bartek ślub za trochę ponad cztery miesiące, a ja jeszcze sukni nie mam ani dodatków. Jak ja się mam tym nie denerwować. Zresztą wam facetom zawsze się wydaje, że wszystko jest takie proste.

-Kochanie przecież jutro jedziesz do Wrocławia po Kubę to zabierz ze sobą kogoś kto ci pomoże w szukaniu.

-Ja już mam dość chodzenia po sklepach. Przymierzyłam już prawie sto sukienek, a to jest za mała, za duża, za krótka, za długa. Ja już nie mam na to siły ani chęci. Bartek najlepiej będzie jak odwołamy ślub póki nie jest za późno.

-Ani mi się waż tak mówić. Wszystko będzie dobrze, jeszcze mamy dużo czasu. Nie ważne jak będziesz wyglądała na ślubie, czy będziesz w podartej, poplamionej sukni czy najpiękniejszej kreacji jaka by mogła być dla mnie i tak będziesz najpiękniejszą panną młodą jaką bym mógł sobie zamarzyć.

-Wiesz, że cię bardzo kocham. Nie wiem co bym bez ciebie zrobiła. Nie wiem co bym zrobiła jakby u mojego boku nie było ciebie. Niektórych decyzji żałuję, ale niestety nie da się cofnąć czasu. Jesteś takim moim wielkim prywatnym szczęściem, którego nikomu za nic nie oddam. – wreszcie się uśmiechnęła.

-Ja ciebie mocniej. Może się na chwilę położysz i odpoczniesz bo jutro rychło z rana musisz po młodego jechać.

-A kto zrobi ci kolację. Bartek nie jestem w ogóle zmęczona bo nawet nie miałam się czym zmęczyć. Bardziej ty po treningu powinneś być zmęczony bo Miguel nie daje wam chwili wytchnienia. Dosyć marudzenia i leniuchowania trzeba brać się do roboty. Mam ochotę na naleśniki z tymi powidłami śliwkowymi albo dżemem truskawkowym o twojej mamy. Co ty na to?

-Kochanie wszystko co ugotuję zawsze zjem i nawet będę prosił o dokładkę. – uśmiecham się do mojej piękniej Jagódki.

-Już się tak nie przylizuj bo wiem co ci po głowie chodzi, ale niestety dla ciebie mam złą wiadomość. Nici dzisiaj z tego z przyczyn naturalnych. – powiedziała to bardzo poważnie jak na Jagodę.

-Ty od razu ze mnie jakiegoś erotomana robisz. Po prostu chciałem spędzić z moją przyszłą żoną czas.– udawałem, że się oburzyłem.

-No już dobrze nie denerwuj się tak bo ci jeszcze ciśnienie podskoczy i jeszcze na zawał umrzesz.

Dni mijają. We Wrocławiu wreszcie kupiłam taką sukienkę jaka mi się podobała. Jest piękna. Po prostu jakby była szyta specjalnie na mnie. Niestety muszę przyznać, że młodszy Kurek ma dobre oko i gust czego o Bartku powiedzieć nie mogę. Ten do ślubu nawet by się ubrał w stary, spłowiały garnitur z lat młodzieńczych. Prosta bez żadnych dodatków, kremowa z szerszymi ramiączkami, jak tylko byłam mała to taką sobie wymarzyłam. Nie wiem jak Kurek, ale ja się w niej zakochałam.

Druga połowa maja. Skra po raz dziesiąty zdobiła tytuł Mistrza Polski. Cieszę się bo dla niektórych to właśnie ostatni sezon na ligowych parkietach. Niby nikt im w metryki nie patrzy, ale coraz częściej dopadają ich kontuzję więc lepiej jak odejdą w glorii i chwale niż po straconym sezonie przesiedzącego na ławce rezerwowych. Bartek siedzi wraz z reprezentacją w Spalskich lasach i przygotowuje się do startów w Lidze Światowej, a ja podróżuje pomiędzy mieszkaniem, Energią, a salą gdzie ma odbyć się nasze weselne przyjęcie. Nie wiem kto pomagał mojemu wielkoludowi w dodatkach, ale muszę przyznać, że ta osoba trafiła w mój gust, a nawet mogę powiedzieć, że wszystko to przeszło moje najśmielsze oczekiwania. Sama lepiej pewnie bym tego nie wymyśliła. Żadnego różu w różnych jego odcieniach. Idealnie. Z orkiestrą jesteśmy już na prostej startowej co do playlisty granych na weselu melodii. Trochę starych piosenek, discopolowych i biesiadnych, dla młodszego pokolenie coś się znajdzie jednak każdy wie, że przy starszych przebojach najlepiej się młodzież bawi. Każdemu na pewno coś podpasuje, a jak nie to nie musi się bawić i może nawet opuścić salę. Dla nas to nawet będzie lepiej nie będziemy musieli tego wysłuchiwać. Najbardziej boję się o małą Martynkę, nie wiem jak na to wszystko zareaguje. To będzie dla niej pierwsza większa w życiu impreza.

Wieczór panieński był cudowny w życiu się tak nie wybawiłam, a już na kilku byłam. Dziewczyny naprawdę znalazły świetny lokal, a atrakcje były takie, że głowa mała. Nie musicie się martwić nie było żadnego pana striptizera ani nic w tym stylu, zresztą nie chciałam krótko przed ślubem narażać się Bartkowi. Zresztą co by tu dużo mówić bardzo sobie ufamy więc nie było by z tym jakiegoś problemu. Część dziewczyn, które zostały u mnie po panieńskim na drugi dzień stękała, że głowa im pęka, ale jak to na mnie przystało wiedziałam, że tak będzie i na wszelki wypadek zaopatrzyłam swoją apteczkę o większą ilość aspiryny, a lodówkę o wodę. Ja ani jednego kieliszka nie wzięłam do ust bo jako jedyna specjalnie na imprezę przyjechałam swoim autem. Przecież nie każdy potrzebuje kilka kieliszków wódki żeby umieć się bawić.

Wszystko jest już zapięte na przysłowiowy ostatni guzik. Z próbna fryzurą i makijażem włącznie. Tylko ubrać się w kreacje i możemy nawet dzisiaj wziąć ślub. Tęsknię bardzo za Bartkiem. Wiem, że zobaczymy się za tydzień, ale gdy tylko pomyślę sobie, że znowu będzie musiał wrócić do Spały jakoś nie napawa mnie optymizmem. Chciałabym mieć go teraz przy sobie mimo, że to nie jest możliwe. Jednak w piątek po popołudniowym treningu będę go miała dla siebie do szóstej rano w poniedziałek. Nie wie jeszcze, że mam dla niego niespodziankę.

Dzisiaj wreszcie po treningu zobaczę się z moją Jagódką. Tak bardzo za nią tęsknię mimo tego, że dużo rozmawiamy na skype jak i przez telefon. Chłopacy nie byli by sobą jakby nie zrobili by kawalerskiego. Niestety Stefan nie pozwolił na coś z procentami jednak nic nie mówił o wszystkich niezdrowych nie tylko dla nas sportowców rzeczach oraz ciastach z bitą śmietaną i kremami.

Przytulam się do mojego wielkoluda po raz pierwszy od kilku tygodni mam go dla siebie i próbuję zasnąć bo jutro jest nasz dzień, ale jakoś nie potrafię, wychodzę do kuchni o mały włos go nie budząc wstawiam wodę na herbatę, siadam na parapecie i patrzę w niebo. Widzę pełno gwiazd, każde są inne, a dla mnie wyglądają jakby były takie same. Przyglądam się im jakbym po raz pierwszy je widziała. Kładę się z powrotem do łóżka obok Bartka, zamykam oczy i próbuję zasnąć.

„Pamiętaj, że nigdy on nie będzie twój. Ja na to nie pozwolę nawet jeśli miałabym cię zabić. Odebrałaś mi go więc ja odbiorę go tobie.”

Obudziłam się zgrzana i zdyszana przy okazji budząc Bartka. To był tylko sen. To nie może zdarzyć się naprawdę.

***

Trochę taki przejściowy, ale trzeba było coś wymyślić przez prawie cały rok. Czy jesteście gotowe na ślub Jagody i Bartka? 

Chciałabym tylko o jeszcze jedno was prosić: Czy jeśli czytacie to opowiadanie to możecie skomentować. Wiecie jak to motywuje. 

Ja zmykam odpoczywać po wojażach po Bydgoszczy i okolicach. 

Do zobaczenia w PONIEDZIAŁEK! ;)

Ściskam ;*