Rozdział 11

„Ty jesteś życiem, szczęściem i wiecznością
słowem i oddechem, nigdy nie odchodź”

Co ja sobie głupia myślałam, że siatkarz, najlepszy przyjmujący Reprezentacji kraju, który dziewczyny może mieć na pęczki chce mnie zwykłą dziewczynę. Wiedziałam, że prędzej czy później to się stanie, ale po co on odgrywał te szopkę w Sopocie, mógł mi od razu powiedzieć gdzie jest moje miejsce, a nie udawał, tutaj i swoimi przed rodzicami. Może jednak oni o wszystkim wiedzieli i dlatego byli tak mili w stosunku do mnie. Nie mam zamiaru zastanawiać się nad tym, było, minęło, czasu się niestety nie cofnie nawet jeśli byśmy tego chcieli.

Leżała w szpitalnym łóżku, w szpitalnej sterylnej sali, zabroniła lekarzom mi mówić o swoim stanie zdrowia i nie chciała nawet mnie wpuścić do sali. Wiem, że może być na mnie zła, ale to nie tak miało być. To wszystko moja wina jak i Natalii, ona się rzuciła na mnie całując mnie w usta i pomału rozbierając mnie z bluzki, którą miałem na sobie nie dając mi dojść do słowa tak jak teraz Jagoda. Może być na mnie cholernie zła, a wręcz wściekła rozumiem to, ale chociaż niech da mi powiedzieć to co naprawdę się tam stało, a nie to co widziała tego feralnego wieczoru. To są dwie inne wersje. Na kartki, które przyczepiam do drzwi i okien sali nie zwraca uwagi. Panie salowe już mnie wyzywają, że jeszcze raz ja tam przyczepię to sam będę czyścił te okna bo już mają tego dość. Będę tu przesiadywał tak długo, aż mnie wysłucha, aż jej to wszystko wyjaśnię.

Pamiętam, że wybiegłam z hotelu wprost pod samochód, byłam tak zła na Bartka, że nawet nie wiem jakim cudem się tam znalazłam, na szczęście dla mnie kierowca jechał tylko czterdzieści pięć kilometrów na godzinę i mam tylko kilka zadrapań, siniaków i lekkie wstrząśnienie mózgu. Za dwa dni wypuszczą mnie do domu, rodzice jak i Monika niestety nie mogą po mnie przyjechać więc będę zdana na jazdę polską koleją lub polskimi autobusami. Widzę, że Bartek wciąż przesiaduję pod drzwiami sali, wiem, że jest uparty i nie odpuści tak jak nie odpuścił w walce o naszą miłość jeżeli w ogóle można nazwać to uczucie. Nawet jeśli by siedział tu nie wiadomo ile jednak ja nie mam zamiaru z nim rozmawiać, nie po tym co mi zrobił.

Po dwudniowej obserwacji wreszcie wypuszczają mnie ze szpitala, wszystko jest jak w najlepszym porządku, ale przez najbliższe kilka dni muszę uważać na siebie, oszczędzać się, a najlepiej jakby ktoś był niedaleko mnie. Do Bartka nadal się nie odzywam, jedynie co to poprosiłam lekarza żeby powiedział mu, że ma przywieźć mój bagaż bo nie mam zamiaru z nim wracać do domu. Zrobił tak jak go prosiłam, a Kurek zrobił to wszystko bez żadnego ale. To znaczy, że już mu na mnie nie zależy. Nie myślę już o tym bo zwariuję i wywiozą mnie do psychiatryka, a teraz muszę wziąć się w garść i pokazać mu jaka jestem silna. Wolę jechać zatłoczonym pociągiem i stać całą drogę czy nawet nie wygodnym autobusem niż chociaż przez sekundę przebywać w jego towarzystwie. Nie mam zamiaru widzieć jego twarz. Nawet nie interesuje mnie jak on wróci do domu, jeżeli jest w stanie spędzać całe dnie w szpitalu przyklejonym do szyby to prowadzenie samochodu dla niego jest pestka. Kocham go, ale nie jestem pewna jego uczuć w stosunku do mnie. Tym swoim jednym zachowaniem zniszczył swoje zaufanie w stosunku do mnie, nie wiem czy dam radę mu wybaczyć, czy dam radę zapomnieć. Na razie nie potrafię mu się spojrzeć prosto w oczy bo od razu przypomina mi się ta cała sytuacja.

Siedzę tu od dwóch dni, widzę, że coś się dzieje, moja Jagódka jest ubrana w normalne ubrania czyli wychodzi na to, że wypuszczają ją ze szpitala. Wiem, że nie będzie chciała ze mną rozmawiać, ale chociaż niech pojedzie ze mną z powrotem do Łodzi, a nie jedzie w zatłoczonym pociągu czy autobusie bo wiem, że jest do tego zdolna. Jagoda cały czas się do mnie nie odzywa, nie wpuszcza mnie do sali, ma wyłączony telefon. Kocham ją i wiem, że to nie powinno tak być, że nie powinno tak się stać. Jest jedną z dwóch, które najbardziej kocham.

Wychodzi z sali, cieszę się na jej widok, jednak ona na mój nie. Najchętniej jakby mogła to zabiłaby mnie wzrokiem. Biorę jej torbę na ramię, ale ona od razu próbuje mi ją zabrać. Nie jest z tego zadowolona, ale wie, że nawet jakby chciała to i tak nie wygra ze mną bo jestem wyższy i silniejszy, a po pierwsze jestem facetem. Bagaż wkładam do swojego samochodu i jak przystało na gentelmena otwieram jej drzwi od strony pasażera, ale ona nawet nie odzywa się do mnie ani słowem. Wiem, że może być zła na mnie, ale chociaż niech się do mnie odezwie bo boję się o nią, boję się, że jeszcze coś głupiego wymyśli. Tak Kurek wmawiaj sobie, że nic się nie stało, że powinna się zachowywać tak jak zawsze. Boże jakim ja byłem idiotą, że napisałem tego smsa do Natalii, że przyciągnąłem ja do naszego pokoju hotelowego, że to się wszystko stało. Gdy zobaczyłem Jagodę jak biegnie prosto pod samochód najchętniej rzucił bym się żeby zamiast niej ja ucierpiał, za to wszystko przydałaby mi się taka kara. Cała droga mija nam w ciszy i oprócz muzyki z radia nic innego nie słychać, nie wiem co mam do niej powiedzieć, boję się, że jeszcze raz ją zranię, a tego naprawdę nie chcę.

Niestety musze z nim jechać, a nie jestem z tego powodu zadowolona. Wiem, że nie pozwoli mi na nic głupiego żeby podróżować pociągiem czy autobusem. Nawet gdy zajechaliśmy na stację zatankować pytał się czy czegoś nie potrzebuję nie odezwałam się do niego ani słowem. Gdy przyniósł mi moją aromatyczną kawę, butelkę wody niegazowanej i paczkę żelków, które uwielbiam nawet mu nie podziękowałam, wiem, że to jest nie kulturalne, ale jeśli się do niego odezwę to tak od słowa do słowa zacznie się rozmowa, w której nie mam zamiaru wziąć udział.

Po pięciu godzinach drogi jesteśmy już w Łodzi. Nawet się nie obejrzałam, a Bartek już stał z walizką przy moim boku. Wiem, że jestem wredna, że nawet nie wypiję na spokojnie z nim kawy, ale naprawdę muszę to wszystko przemyśleć, to wszystko co się stało w Sopocie, a nie będzie to takie łatwe. Pewnie przepłaczę prze to kilka nocy, ale jak się jest głupim to niestety tak bywa. Nawet nie interesowało mnie gdzie będzie spał, czy wróci do Wrocławia czy pojedzie do Mariusza żeby już o nocy nie jechać. Nie wiem sama czy powinnam wymazać go sobie z pamięci czy jednak spróbować i dać mu drugą, ostatnią już szansę, a on co z nią zrobi to jego decyzja.

Dni mijały Polacy po wojażach zagranicznych wracają do Polski. W drugim meczu w Brazylii pokazali wszystkim, że tak łatwo się ich nie skreśla, z Włochami przegrali dwa mecze jednak po rozmowie z Karolem grać na korcie tenisowym to nie lada wyzwanie. Wiatry wszędzie. Na mecz w Łodzi z makaroniarzami mam bilet jednak nie mam zamiaru na niego iść. Wiem, że on tam będzie, a ja jeszcze nie jestem przygotowana na rozmowę z nim. Kiedy Jagoda ty będziesz przygotowana, chyba nigdy. Kocham go, tęsknię za nim, ale nie potrafię się do niego odezwać, nie potrafię się przełamać. Zaraz mi się przypomina gdy zbierałam się w sobie, a on czekał i czekał aż w końcu się odważę i powiem mu o swoich uczuciach. Wiem, że on czeka aż w końcu się do niego odezwę, że dam mu jakiś znak. Na początku wydzwaniał, pisał smsy, a teraz cisza, cisza, która wcale mi nie pomaga tylko wręcz przeszkadza.

Jagoda się do mnie nie odzywa, już nawet nie dzwonię, nie piszę do niej bo ona najwidoczniej skreśliła nasz związek. Ciężko mi się z tym pogodzić, jest najważniejszą kobietą, którą miałem okazję spotkać w swoim życiu. Najchętniej bym pojechał do Natalii i jej ładnie „podziękował” za to co zrobiła, za to, że zniszczyła to o co walczyłem przez kilka miesięcy, za to, że jest jaka jest. Jak ją było w formie smsu stać na zniszczenie mojego związku z Jagódką to ja zrobię to samo:

„Dziękuję, że rozwaliłaś wszystko na czym mi zależało. Już teraz wiem, że nie jesteś nic warta, a żeby było cię stać na nowy lakier do paznokci potrafisz byle jakiemu facetowi wejść do łóżka. Myślałem, że jednak jesteś inna. Myliłem się.”

Nie długo czekałem na zwrotną wiadomość.

„Mówiłam ci, że jak nie będę mogła cię mieć to żadna nie będzie miała. Byłeś i zawsze będziesz mój nawet jeśli bym miała zniszczyć każdy twój związek, a wiesz, że jestem do tego zdolna.

Natalia”

„Idź się leczyć do psychiatryka kobieto bo już ci na mózg siadło. Odczep się ode mnie raz na zawsze, zapamiętaj sobie, że nigdy już nie będziemy razem czy tego chcesz czy nie. Żegnaj i nie odzywaj się do mnie bo nawet nie mam zamiaru cię znać.

Bartek”

Już więcej nic nie odpisała.

Zamiast myśleć o Kurku cały czas chodzę i dotrzymuje towarzystwa Monice buszując po kolejnych sklepach z ubrankami do małej Martynki. Tak razem z Marcinem jej mężem chcieli dowiedzieć się przed rozwiązaniem jaka będzie pleć dziecka. Ja chciałam tylko żeby było zdrowe i odziedziczyło po mnie miłość do siatkówki. Już jako matka chrzestna obiecałam sobie, że jak tylko podrośnie wezmę ją na mecz Skry. Pamiętam jak specjalnie wybierali datę chrzcin u księdza pod terminarz rozgrywek reprezentacji żeby Bartek mógł być na tym wydarzeniu. Marcin w delegacji, a Monika będzie już rodzić za dwa tygodnie, jednak namawia mnie żebym poszła na ten mecz, a nie siedziała z nią dwadzieścia cztery godziny na dobę bo naprawdę nic się nie dzieję. Jakby coś to będzie do mnie dzwonić chociaż od rana czuję się bardzo dobrze, nic jej nie dolega, tylko marudzi, że kręgosłup ją boli, a niespotykane w Polsce upały nawet nie doskwierają jej aż tak bardzo. Zanim wychodzę na mecz jeszcze milion razy pytam się Moniki czy wszystko jest w porządku doprowadzając ją swoim zachowaniem do nerwicy, a dla Martynki nie jest za dobrze. Jestem bardziej przewrażliwiona niż ona bo wiem, że rodzice mogą nie zdążyć przyjechać z Warszawy, a Marcin z Francji gdzie obecnie przebywa. Boję się, że spotkam się z Bartkiem, że znowu zawróci mi w głowie i pozwolę mu się do niego zbliżyć. Naprawdę boję się. Boję się jak sześciolatka gdy coś przeskrobie.

Wygraliśmy mecz wiem, że Jagoda powinna być na meczu, chciałbym z nią porozmawiać, ale czy ona będzie tego chciała. Nie zastanawiam się nad tym, musze z nią porozmawiać mimo czy tego chce czy nie. Tęsknię za nią, kocham ją, cały czas o niej myślę. Boże dlaczego ja byłem taki głupi.

Gdy już miałam zamiar wychodzić z hali ktoś z tyłu złapał mnie za rękę, nawet nie musiałam się długo zastanawiać kto to by był. Gdy tylko go ujrzałam serce było mi coraz szybciej i szybciej. Nie wiem dlaczego tak na niego reaguję po tym wszystkim co mi zrobił. Tak bardzo go potrzebowałam, a z drugiej strony tak bardzo go nienawidziłam po tym co mi zrobił. Nie odzywałam się do niego bo co miałam mu powiedzieć. Zacznijmy od nowa i udajmy, że nic się nie stało. Przepraszam, ale to nie dla mnie taka już jestem.

-Hej! – zaczął niepewnie rozmowę.

-Cześć. – powiedziałam bez żadnych emocji, a tak naprawdę to tłumiłam je w sobie żeby Kurek nie pomyślał, że on się odezwie, a ja wtulę się w jego ramiona.

-Czy możemy jak normalni cywilizowani ludzie ze sobą porozmawiać.

-Nie widzisz, że rozmawiamy.

-Wiem, że możesz być na mnie zła, ale chociaż spróbuj mnie wysłuchać. – w jego oczach było widać łzy, widać, że całą tą akcję przeżywa.

-Masz pięć minut i nawet sekundy dłużej. – powiedziałam stanowczo.

-Chciałbym cię za wszystko przeprosić, wiem, że zawaliłem na całej linii. – nagle rozdzwonił się mój telefon, a na wyświetlaczu pojawiła mi się znana mi twarz.

-Przepraszam musze odebrać. – oddaliłam się od Bartka z zaczęłam rozmowę z moją ciężarną siostrą.

-Ale co jak to już. Przecież jeszcze trzy godziny temu było wszystko w porządku, jeszcze wypychałaś mnie na ten mecz. Tylko proszę nie panikuj zadzwoń po karetkę, a ja będę w domu za dwadzieścia minut.

-Przepraszam cię Bartek, ale muszę jechać do domu.

-Coś się stało.

-Monika rodzi.

-Jak to przecież powinna dopiero za dwa tygodnie.

-Mam jeszcze do ciebie prośbę.

-Słucham.

-Pożycz mi samochód bo mój jeszcze ktoś nie przywiózł z Wrocławia.

-Przecież nie możesz jechać w tym stanie, może coś się stać. Poczekaj przed szatnią tylko wezmę kluczyki i dokumenty.

-Dziękuję, ale nie musisz dla mnie się tak poświęcać.

Dojechaliśmy do domu, a karetka po którą zadzwoniła przyszła mama była już na podjeździe, weszłam do domu pomogłam sanitariuszom z karetki podając wszystkie potrzebne dokumenty. Dowiedziałam się od lekarza do jakiego szpitala pojechali i wraz z Bartkiem pojechaliśmy do niego.

-Dziękuję. – powiedziałam całując go w policzek czekając na jego reakcję. Uśmiechnął się tylko dając mi znać, że jesteśmy już na miejscu. 

***

Tak wiem, że chcecie mi nakopać do tyłka, ale przecież nie zawsze musi być tak pięknie i kolorowo. Nie wiem kto wymyślił lato, ale trochę przesadza z tymi upałami. Tylko 35 stopni w cieniu :/ Po zakończeniu tej historii znajdziecie mnie tutaj. 

Do zobaczenia w poniedziałek :)

Ściskam ;*

EDIT: Tak bardzo powstrzymywałam się od napisaniu o CP. Co o tym sądzicie? Ja nie jestem zadowolona z tego pomysłu i wcale to nie chodzi, że nie mam. Polsat podzielił sobie kibiców na mających CP i nie mających CP. Dobra już więcej nie piszę bo tylko nerwy sobie popsuje. 

EDIT 2: Następny post może nie ukazać się w poniedziałek Tak idę do kina na "Drużynę", miałam iść na premierę, ale mojej towarzyszce nie pasowało w ten weekend więc został nam tylko poniedziałek bo o późniejszym terminie nie było opcji. Nie bójcie się nie opowiem wam o nim bo wiem, że u was w niektórych kinach jest dużo, dużo później niż premiera.